উৎসৱৰ আনন্দ থাকে বিলাই দিয়াৰ মাজত...

অফিছৰ পৰা ঘৰলৈ বুলি খোজ কাঢ়ি আহি থাকোতে ফুটপাথৰ ধূলিৰ মাজত এটা নে দুটা সৰা শেৱালি দেখি মূৰ তুলি চাইছিলো৷ এঘৰৰ সমুখৰ প্ৰাচীৰখন নতুনকৈ নিৰ্মাণ কৰিবলৈ গছজোপাৰ একাংশ কাটি পেলোৱা হৈছে৷

বাচি থকা অংশটোত মাত্ৰ কেইটামান ফুল৷ মহানাগৰিকক শৰতৰ বতৰা দিবলৈ যেন কোনোমতে জীয়াই আছে! গ্ৰীচ দেশত শেৱালি ফুলক কোৱা হয় Tree of sorrow- বেদনা বৃক্ষ৷ অন্তত এই কেইপাহ শেৱালিৰ বাবে সচা!

আহি থাকোতে মন কৰিছো দোকানবোৰৰ বিলাসী সাজসজ্জা আৰু সেই বিলাসীতাক ইতিকিং কৰি ডাষ্টবিনত প্লাষ্টিক খুছৰি থকা কেইটামান দুৰ্বল শিশু৷ যাৰ হাতত বেলুন আৰু মিঠাইৰ পৰিবৰ্তে আছে একোটাকৈ লেতেৰা বস্তা৷

কোৱা হয় মানুহ সামাজিক জীৱ৷ কিন্তু আজিৰ সমাজ পাতি বাস কৰা পৃথিৱীখনত মানুহে নিজকে পুনৰ অকলশৰীয়া কৰি তুলিবলৈ নিজৰ কামকাজৰ মাজেৰেই চেষ্টা কৰা যেন অনুভৱ হয়৷ আজিৰ প্ৰদূষিত আবদ্ধ জীৱনৰ মাজত মুক্তি বিচাৰি মানবজাতিৰ হাহাঁকাৰ ৷

বিপৰীতে ৰূপান্তৰত জৰ্জড়িত প্ৰকৃতি ৷ যেন মানুহৰ অত্যাচাৰৰ পৰা সামান্য সকাহ পাব বিচাৰে৷ স্বাৰ্থপৰ মানুহে সৃষ্টি কৰা “ৰত্নাকৰ’ সমাজ৷ মানুহৰ আপোনপেটীয়া স্বভাৱৰ বাবে ৷

চহৰসমূহত এপিনে নিত্যনতুন চকুত চমক লগোৱা শ্বপিংমল, বিলাসী ৰেষ্টুৰেণ্ট আদি আৰু বিপৰীতে সমগতিত গঢ়ি উঠা আবৰ্জনাৰ পাহাৰ; এয়াতো কোনো চহৰ -নগৰৰ উন্নয়নৰ ছবি নহয় ৷ নগৰায়নৰ চৰিত্ৰ আৰু গতিক আমি নুবুজা নহয়। কিন্তু তাৰ অৰ্থ জানো অস্বাস্থ্যকৰ, পুতিগন্ধময়, দৃশ্য-শ্ৰাব্য একোতে সুখ নোপোৱা জঞ্জালভৰা চহৰীয়া জীৱন ?

যান-জঁট, বায়ু প্ৰদূষণ, কৃত্ৰিম বানপানীত জৰ্জড়িত চহৰ এখনে প্ৰকৃত উন্নয়ন সূচাব নোৱাৰে ৷ জীৱন ধাৰণৰ প্ৰকৃত মান সম্পৰ্কে সচেতন নোহোৱা আমিবোৰৰ প্ৰকৃততে সংস্কৃতিৰ অভাৱ নেকি? উপায় কেবল সহমৰ্মিতাৰ সুষম সমাজ ৷

আমাৰ অসমীয়া সমাজত এখন চিনাকি ছবি আছিল গাঁৱৰ ঘৰত যেতিয়া সকলো একেলগে ভাতসাঁজ খাবলৈ বহে তেতিয়া কাঁহীৰ কাষৰ মজিয়াত ঘৰৰ মেকুৰীজনীৰ কাৰণেও এগৰাহ ভাত সানি দিয়ে ৷ খোৱাৰ শেষতো কাঁহীৰ কানত এখুদমান ভাত এৰা আমাৰ পৰম্পৰা ৷

জ্যেষ্ঠসকলে কোৱা শুনিছিলো পূৰ্বপুৰুষৰ আত্মাৰ বাবে এৰিব লাগে এইদৰে ৷ কোনোৱে কৈছিল পৰুৱাৰ বাবে অলপ এৰিলে পুণ্য হয় ৷ গাঁৱত ডাঙৰ হোৱাসকলৰ বাবে ই হয়গৈ আজীৱন অভ্যাস, আটাইতকৈ পচন্দৰ খাদ্যৰো এটা অংশ মনলৈ সামান্যও লোভ নহাকৈ সন্তুষ্টিৰে এৰা হয় ৷

এনে পৰম্পৰাৰ আঁৰৰ প্ৰকৃত উদ্দেশ্য আমাৰ বুজিবলৈ কঠিন নহয়, কিন্তু এই মানুহ যেতিয়া আগ্ৰাসী হৈ উঠে দুখ লাগে ৷ মানুহক কেবল নিজৰ বাবে লাগে, কেবল নিজৰ বাবে ৷ পৰুৱাৰ কাৰণেও কাঁহীৰ কাষত দুটা ভাত এৰিব নোখোজা মানসিকতা এতিয়া মানুহৰ৷ কঠিন সময়ত আমি সেই মানসিকতাৰ ফলাফল বুজি উঠিছো ৷

উৎসৱৰ আনন্দ থাকে বিলাই দিয়াৰ মাজত৷ পেণ্ডেল, ফটকা, ফুলজাৰিৰে বৃহৎ বাজেটৰ পূজাসমূহৰ সামান্য অংশ বিয়োগ কৰি পদপথৰ শিশুকেইটিৰ মুখত হাঁহি বিৰিঙাবলৈ চেষ্টা কৰিলেহে দেবীৰ মুখৰ সেই স্মিত হাঁহিটিও অধিক উজ্জ্বল হৈ উঠিব৷ সমাজৰ প্ৰতিজনে একেলগে লও আহক উৎসবৰ আনন্দ৷

(মাইনী মহন্ত অসমীয়া সাহিত্যৰ এগৰাকী প্ৰতিষ্ঠত সুলেখিকা। সমাজ আৰু জাতীয় জীৱনৰ বিভিন্ন বিষয়ক লৈ সচেতন মহন্ত মাহেকীয়া মহিলা আলোচনী 'নন্দিনী'ৰ সম্পাদক)

Also Read: কলিকতাত দেখি অহা প্ৰতিমাৰ শিল্পকৰ্মৰ কথাৰে...